30. NIEPEWNOŚĆ

SAM

  Dzisiaj Sylwester. 

Megan lata od rana i wszystko szykuje. Według niej musi być idealnie. Na początku miała być tylko nasza dziewiątka, ale przecież nie mogło tak zostać. To nie w stylu Megan. Zaprosiła jeszcze kilka osób ze szkoły i duużo tutejszych. Dlatego jeszcze dzisiaj wieczorem dom będzie pełny ludzi, których nawet nie znam. Przez chwilę żałuję, że w ogóle tu przyjechałam. Siedzę na blacie w kuchni i popijam sok pomarańczowy. Jest dosyć wcześnie i Justin jeszcze nie wstał.

Chyba w ogóle nikt jeszcze nie wstał, oprócz mnie i Megan. 

Przynajmniej taką mam nadzieję. Moje lenistwo wzrosło do tego poziomu, że nawet nie chciało mi się ubierać, więc w koszulce Justin'a, która sięgała mi do połowy ud, zeszłam na dół. 

Nagle z zamyśleń wyrywa mnie charakterystyczny dźwięk otwierania drzwi. Przenoszę wzrok w tam tą stronę i widzę Megan. Gdy mnie zauważa przystaje w miejscu i spod uniesionych brwi obserwuje to w co jestem ubrana. 

Okej, nie wiem co jest z nią nie tak, ale coraz bardziej zaczyna mnie wkurzać.

- Co tu robisz? - pyta ostrożnie i podchodzi bliżej. 

Wzruszam ramionami.

- Siedzę i piję - odpowiadam ogólnikowo. 

Odezwała się do mnie pierwszy raz od kiedy tutaj przyjechaliśmy. 

- Jeżeli chcesz... Jeżeli chcesz to możesz pomóc mi z kateringiem. Mam dużo nierozpakowanych kubków i  w ogóle... - mamrocze niepewnie.

Patrzę się na nią przeszywającym wzrokiem chcąc rozkminić czemu nagle chce spędzać ze mną czas. To zdecydowanie dziwne.

- Oh, okej - odpowiadam i wstaje z blatu. - Daj mi chwilę. Tylko pójdę się przebrać - mówię.

Posyła mi uśmiech, gdy mijam ją w drzwiach. To było mylące. 

  Wchodzę do pokoju Justin'a, w którym spędziłam noc. Ja nawet nie widziałam jeszcze swojego pokoju, więc nie miałam gdzie indziej iść. Chłopak jeszcze śpi, więc staram się zachowywać cicho. Otwieram walizkę i wyjmuję z niej szare dresy i zwykłą białą koszulkę. I tak mam pracować, więc nie ma co się stroić. 

Aby zaoszczędzić trochę czasu przebieram się w pokoju. Nakładam koszulkę, a później spodnie. Kiedy odwracam się twarzą do Justin'a on ciągle ma zamknięte oczy. Uśmiecham się rozbawiona.

- Oj już nie udawaj zboczeńcu - mówię i rzucam w niego ozdobną poduszką leżącą na fotelu obok. 

Zanim zdąży w niego uderzyć chłopak łapie ją w locie i tym samym się zdradza. 

Otwiera oczy i zaczyna się śmiać.

- To nie moja wina, że się przede mną rozbierasz, a ja jestem tylko facetem - tłumaczy się.

Z moich ust wydobywa się cichy chichot. Podchodzę do niego i szczypie go w policzek.

- Tylko winny się tłumaczy kochanie - grucham, aby nadać efektu. 

Nagle ręce Justin'a owijają się wokół mojej talii. Czuję jak ciągnie mnie w swoją stronę. Ląduję na jego klatce piersiowej, a on wręcz gniecie mi żebra swoim uściskiem. 

- Udusisz mnie - mamroczę w jego ramie. 

Czuję jak jego klatka piersiowa unosi się od śmiechu.

- Cicho. - Przekłada mnie tak, że leżę obok niego i wtula głowę w moją klatkę piersiową, wciąż mocno mnie ściskając. - Po prostu śpij.

Kręcę głową.

- Nie. Obiecałam Megan, że jej teraz pomogę - dyszę. Przez niego nie mogę złapać oddechu. - Więc zejdź ze mnie - rozkazuje mu, ale mój głos ma w sobie nutkę rozbawienia, przez co nie wydaje się poważna. 

Kiedy przesuwa głowę i w końcu czuję ulgę z moich ust wydobywa się westchnienie ulgi, co raczej brzmi jak jęk. 

Dosyć dwuznaczny. 

Justin się odnosi i patrzy się na mnie łobuzersko. 

- Oh kochanie - mruczy. - Było od razu powiedzieć, że masz ochotę na poranny se--

- Przestań! - przerywam mu zawstydzona. 

Moje policzki robią się cieplejsze. Dlaczego on zawsze musi mnie zawstydzać swoimi głupimi tekstami? 

- Jesteś niewyżyty - wtykam mu.

Udaje mi się wyswobodzić z jego objęć. Wstaję i widzę jego szeroki uśmiech.

- Tylko przy tobie! - krzyczy, gdy jestem już po drugiej stronie drzwi. 

Moje kąciki ust nieznacznie unoszą się w górę. 

JUSTIN

  Kiedy dom jest zapełniony ludźmi wychodzę z pokoju. Ubrałem się w czarną koszulkę i czarne jeansy z niskim stanem. Nie zapomniałem też o nieśmiertelniku, który noszę ze sobą zawsze. Nie zależało mi na tym, żeby wyglądać jakoś nieziemsko, więc nie nakładałem żadnej koszuli. 

Chociaż ja nieważne co nałożę i tak zawsze będę zajebisty. Tak już bywa. 

Zanim zejdę na dół idę do pokoju Sam. Uparła się, że tam będzie się szykować, a przecież jak ona się uprze to nie da się zmienić jej zdania. 

Wchodzę bez pukania i zamieram w miejscu.  Dziewczyna stoi tyłem do mnie, przy lustrze i nakłada błyszczyk na usta. Ma na sobie czarną sukienkę opinającą jej ciało. Sięga jej przed kolano, a na nogach ma wysokie szpilki. 

Cholera, wygląda tak seksownie.

Podchodzę do niej, a ona i tak zdaje się mnie nie zauważać. Odkłada błyszczyk i zaczyna poprawiać włosy. 

Mam ochotę po prostu ją tutaj wziąć, a jej zajebisty tyłek w ogóle mi nie pomaga w powstrzymaniu się. 

Robię krok w jej stronę i wyciągam rękę, aby po chwili delikatnie sunąć opuszkami palców po jej odkrytych plecach. Dziewczyna powoli się prostuje. Czuję jak zaczyna lekko drżeć. Nasze oczy w lustrze się spotykają. Zmniejszam między nami odległość jeszcze bardziej, tak, że nasze ciała się stykają. Zabieram włosy z jej ramion i odgarniam je do tyłu.

- Wyglądasz pięknie - mruczę i składam pocałunek na jej ramieniu. 

Sam przymyka oczy i rozkoszuje się moim dotykiem. Nadal czasami nie mogę uwierzyć, że chciała kogoś takiego jak ja. No bo spójrzcie na nią. Jest dla mnie zdecydowanie za dobra i bardzo dobrze o tym wiem. Nigdy nie chciałem być od nikogo zależny i dlatego długo wmawiałem sobie, że nic nie czuję. Ale już nie potrafię. Zawładnęła całym mną i nawet nie zdaje sobie z tego sprawy. Wystarczy jedno jej słowo, a nie będę mógł się pozbierać. Nie wyobrażam sobie bez niej życia, a sama myśl o stracie jej cholernie mnie boli. 

Odwraca się twarzą do mnie, a ja od razu łącze nasze usta w namiętnym pocałunku. Kładę rękę na jej talię i przyciągam ją do siebie jeszcze mocniej. Czuję jej szybie bicie serca i pogłębiam pocałunek. Przesuwam językiem po jej dolnej wardze prosząc o dostęp do środka, który dziewczyna za chwile mi daje. Nie chce przestać jej całować mimo, że brakuje mi już powietrza w płucach.

- Powinniśmy zejść na dół - mamrocze dziewczyna w moje usta.

Wzdycham i niechętnie odsuwam się od niej. 

- Tak - mówię ciągle myśląc o jej ustach i o tym, żeby znowu ją pocałować. 

Dziewczyna, gdy widzi moją minę uśmiecha się szeroko.

- Awh, jesteś taki słodki - mamrocze i daje mi szybkiego buziaka w policzek. 

Unoszę brwi w udawanym zdenerwowaniu.

- Słodki? - powtarzam. - Nie jestem słodki. Jestem seksowny, albo zabójczo przystojny - mówię, a jej uśmiech się powiększa. - Ewentualnie zajebisty. Ale nie słodki.

Przytakuje mi głową, a z jej ust nie schodzi uśmiech.

- Tak, tak - przyznaje mi rację, chociaż wiem, że to ironia. - Chodź mój ty zabójczy misiu - grucha.

Chce już jej coś odpowiedzieć, ale gdy splata nasze dłonie  od razu zapominam o całej tej sytuacji. Wychodzimy z pokoju. Do moich uszu od razu dociera głośna dudniąca muzyka. Już dawno nie byłem na żadnej imprezie i szczerze mi tego brakowało. 

Kiedy schodzimy na dół zauważam dużo znajomych twarzy ze szkoły.

A miało być tylko kilka osób. Cóź, to właśnie cała Megan i jej "kilka". Typowe. 

Jako, że dużo osób nas znało, praktycznie każdy patrzył się na nasze złączone dłonie. Musimy wyglądać razem naprawdę zarąbiście. Dobraliśmy się kolorystycznie. 

- No w końcu! - krzyczy Liam, gdy podchodzimy do grupki osób. - Już myślałem, że znowu coś was zatrzymało - mówi posyłając nam wymowny wzrok.

Widzę jak policzki Sam przybierają różowy kolor, a ja nie mogę powstrzymać się przed chichotem. Uwielbiam zawstydzoną Sam.

- Nie musiałeś się martwić - odpowiadam z uśmiechem.

Gdy Liam'a zagaduje jakiś chłopak, którego nie znam, składam pocałunek na policzku dziewczyny.

- Kocham cię - szepczę jej do ucha, co wywołuje szeroki uśmiech na jej twarzy.

- Ja ciebie też - odpowiada słodkim głosem. 

Ściskam mocniej jej dłoń i patrzę się w jej zielone oczy. 

- Jak wy ładnie razem wyglądacie! - podchodzi do nas Rita z szerokim uśmiechem na ustach. - Przepraszam, że wam przeszkadzam, ale nikt mnie tutaj nie lubi i w sumie nie wiem co mam robić - mówi i próbuje obrócić swoje słowa w żart. 

Mimo to nie da się nie zauważyć bólu w jej oczach. Nie rozumiem czemu teraz każdy ją nienawidzi. Oczywiście oprócz Sam. Moja księżniczka ma dobre serduszko i bardzo dobrze wiem, że zaczęła się z nią przyjaźnić, bo nie chciała, żeby dziewczyna została sama. 

- W porządku - mówi Sam z uśmiechem. - Pójdę po coś do picia. Szczególe życzenie? - pyta i patrzy się raz na mnie, raz na blondynkę.

- Ja podziękuję - odpowiadam.

- Mi weź cokolwiek. Zdam się na ciebie - mówi jej.

Sam przytakuje głową i mamrocze szybkie "zaraz wracam" i po chwili jej już nie ma. 

Rita patrzy się na mnie nieodgadnionym wzrokiem. Zaczynam się zastanawiać czy chce mi coś powiedzieć, gdy nagle się odzywa.

- Justin? 

- Huh? 

-  Słyszałam dzisiaj rozmowę Kendry, Alice i Megan - zaczyna niepewnie, a ja gdy tylko słyszę te imiona od razu wiem, że to nie oznacza nic dobrego. - Wiem, że one więcej mówią niż robią, ale gadały o Sam. Nie mogłam rozumieć co dokładnie mówią, ale to na pewno nie było nic pochlebnego - wzdycha. - Chodzi mi o to, że Sam jest dosyć... delikatna, a znając je wymyślą coś paskudnego - mówi niepewnie. - Dlatego uważaj na nią, okej? 

Mrużę oczy i analizuje w głowie jej słowa. Po Kendrze i Alice mógłbym się tego spodziewać, ale Megan? Kiedy coś pominąłem? Myślałem, że się przyjaźnią, czy tam inne dziewczęce rzeczy... 

Nieważne. One za dużo już namieszały i na pewno nie pozwolę znowu jej skrzywdzić. 

SAM

Wchodzę do kuchni, a gdy tylko zauważam tam Chris'a od razu chcę wyjść. 

- Sam, poczekaj! - słyszę jego głos, gdy tylko się odwracam.

Nie chce z nim gadać. Czuję się przy nim strasznie niekomfortowo. 

- Em, co chcesz? - pytam niepewnie i staje obok niego.

Jak na złość w kuchni nie było nikogo oprócz mnie i jego. Jeżeli jakimś cudem przyjdzie tutaj teraz Justin i zobaczy nas razem, to chyba go zabije.

Dosłownie.

- Chciałem cię tylko przeprosić - mówi niepewnie i kładzie rękę na tył głowy. -Zachowałem się jak dupek. Powinienem uszanować to, że nic do mnie nie czujesz, a zamiast tego robiłem wszystko, żebyś zmieniła zdanie. Nie powinienem... tutaj przyjeżdżać, ani w ogóle nie powinienem robić nic w tym kierunku - wzdycha, a ja słucham każdego jego słowa. 

- Chris po prostu zapomnijmy...

- Nie - przerywa mi. - To nie jest sposób. Próbowałem zmienić twoje uczucia do niego - przyznaje cicho. - Ale teraz kiedy wiem, że go kochasz i ci na nim zależy, to już nie będę się wtrącać. Chciałem tylko przeprosić - mówi, po czym wymija mnie i powoli wychodzi z pomieszczenia.

- I jak dla mnie, to on nigdy nie będzie na ciebie zasługiwał - mamrocze przy drzwiach. 

Po chwili już go nie ma. 

Ostatnio myślałam nad tym, żeby naprawić z nim relacje. Oszukał mnie, ale naprawdę mi go brakuje. 

Justin na mnie nie zasługuje? Owszem. Jest porywczy i potrafi być chamski i agresywny, ale nigdy nie do mnie. Udowodnił mi, że mu na mnie zależy i wiem, że jego uczucia są szczere. Nieważne co uważają inni, ja znam go lepiej. 

Wzdycham.

Biorę dwa czerwone kubki i nalewam do nich kolorowej cieczy. Nawet nie wiem co to jest, ale po rozmowie z Chris'em straciłam ochotę na jakąkolwiek zabawę. 

○○○

   Wszyscy wyszli przed dom. 

Kilku chłopaków majstruje przy fajerwerkach, a ja i Justin stoimy na balkonie i śmiejemy się z ich nieudolnej próby.

- Założę się, że nie odpalą tego przed dwunastą - chichocze Justin.

Patrzę się na zegarek w telefonie i odpowiadam:

- Spokojnie, mają jeszcze dziesięć minut - mówię z uśmiechem. 

Patrzę się jak Liam zaczyna krzyczeć do wszystkich życzenia noworoczne, tłumacząc się, że później nie będzie mu się chciało. Przytula się z Megan, Dylanem i wszystkimi po kolei. Nagle podchodzi do naszego balkonu i podnosi głowę tak, żeby nas widzieć.

Chyba za dużo dzisiaj wypił. 

Z uśmiechem obserwuje jak próbuje zachować równowagę.

- A tobie - krzyczy pokazując na Justin'a. - życzę, żebyś dostał się do pieprzonego Brown i pokazał im kto jest najlepszy! - słyszę śmiechy. 

Patrzę się na Justin'a, który uśmiecha się się lekko i odkrzykuje mu, żeby dostał się do Yale. 

Wybrali sobie całkiem renomowane uniwersytety. Mimo to, nie mam wątpliwości, że Justin się dostanie. Jestem wręcz tego pewna.

I nagle to do mnie dociera.

Uśmiech schodzi z moich ust, a gdy podnoszę wzrok moje i Justin'a oczy się spotykają. Wie o czym myślę.

- Aplikujesz do Brown? - pytam cicho.

Justin oblizuje usta i przytakuje powoli głową. 

Brown jest oddalony od nas o prawie osiem tysięcy kilometrów.

- Wiem o czym myślisz - zaczyna niepewnie. - I uwierz mi, że też o tym myślałem, ale mamy jeszcze pół roku... - tłumaczy dalej, ale mój mózg zatrzymuje się na tych słowach.

Za pół roku Justin będzie aplikował do Brown. Dostanie się. I co później? 

Został mi jeszcze rok pieprznego liceum.

- Brown jest na drugim końcu kraju - zauważam cicho, a on wtedy przestaje mówić. 

Wzdycha cicho. 

- Przecież... Przecież nic się nie stanie jak poczekam ten rok... - proponuje. - Mógłbym zostać i poczekać, aż skończysz rok i wtedy razem pójdziemy--

- Do Brown? - kończę za niego i zaczyna robić mi się słabo.

Chłopak milknie. Przegryzam dolną wargę. Nie chce żeby z mojego powodu robił rok przerwy i przewracał swoje życie do góry nogami. Nie chce być powodem, dla którego zmienia swoje życiowe plany. Tym bardziej, że nigdy w życiu nie planowałam iść do Brown.

- Obiecałam mamie, że pójdę do Stanford - szepcze. - Chce tam iść.

Stanford jest w Kalifornii, a do Brown nadal mu daleko.

Widzę jak Justin zaciska szczękę.

- Więc pójdę do Stanford, jeżeli tak bardzo ci na tym zależy. Pójdę wszędzie tam gdzie ty chcesz iść - deklaruje.

Kręcę gwałtownie głową.

- Nie. Nie możesz robić tego ze względu na mnie - mówię. 

- Więc wolisz, żeby nasz związek skończył się po zakończeniu roku? - pyta, a mi uginają się kolana, gdy wypowiada słowo "związek". 

Ostatnio zastanawiałam się, czy jesteśmy razem. Teraz już chyba nie mam wątpliwości. 

- Możemy przyjeżdżać do siebie... Tyle ludzi jest razem mimo, że są daleko od siebie - zaczynam mówić, ale on mi przerywa.

- Nie, nie będę pakował się w związek na odległość. To nie zadziała - zaprzecza.

Patrzę się na niego.

- Dlaczego od razu wnioskujesz, że nie zadziała? Tyle ludzi daje sobie radę i...

- Nie w naszym przypadku Sam - kręci głową. 

Kręci mi się w głowie od nadmiaru emocji. Mimo tego jak źle między nami bywało i mimo tego jak bardzo czasami nie potrafimy się dogadać, traktuje go jak najbardziej poważnie. Gdzieś w sobie wiedziałam, że Justin niedługo skończy szkołę, a nasze drogi się podzielą i będziemy musieli dać sobie z tym radę.

Ale nie miałam pojęcia, że aż tak.

Stanford i Brown, to dwa różne, odległe od siebie światy.

- Nie chce robić niczego bez ciebie. Chciałem iść do Brown zanim poznałem ciebie, ale teraz nawet wymarzony uniwersytet byłby niczym, gdybym miał przy tym tracić ciebie - mówi i patrzy mi się w oczy.

Powoli splata nasze dłonie. 

Chce być z nim. Zawsze. 

Ale czy jestem wstanie poświęcić dla niego swoją przyszłość? Stanford? 

Patrzę się na chłopaka o brązowych oczach i czuję niesamowity smutek.

W tle słyszę jak wszyscy odliczają od dziesięciu w dół.

- Powiedz mi...- mówi cicho, a gdy patrzę się na niego pytającym wzrokiem kontynuuje: - że nieważne gdzie, zawsze będziemy razem - słowa wypływają z jego ust, a ja mam ochotę się rozpłakać.

Wzdycham cicho. 

- Oczywiście, że tak Justin - mówię i wtulam się w jego klatkę piersiową. - Jestem tego pewna.

Czuję jak łzy cisnął mi się do oczu, a ja robię wszystko, żeby tylko nie wypłynęły.

Słyszę krzyki radości i wybuchy fajerek, ale nawet się nie fatyguje, żeby podnieść głowę i popatrzeć na kolorowe światła.

Skłamałam. 

W tym momencie nie jestem pewna już niczego.