PROLOG

Wstałam tak jak zawsze.

Zjadłam na śniadanie, to co zawsze.

Wyszłam do szkoły, w takim samym humorze jak zawsze.

Obojętnym. 

Przekraczając progi mojego koszmarnego liceum, nie miałam pojęcia, że oni wiedzą. Nawet przez myśli mi nie przeszło... 

Powoli, a zarazem niespodziewanie ten fakt wkraczał w moje życie.

Faza pierwsza: Niepokój.

Ludzie obserwowali mnie na korytarzu. 

Albo wyglądam dzisiaj wyjątkowo dziwnie, pomyślałam, albo wydarzyło się coś o czym nie wiem. 

Ludzie nigdy nie patrzyli się na mnie jak szłam. Nigdy. Nie ważne czy byłabym zielona, niebieska czy nawet gdybym ogoliła się na łyso, nikt by się mną nie zainteresował. 

Faza druga: Szok.

Ludzie, których imion nie znam, popularne osoby, w s z y s c y podchodzili i dawali mi "cześć". Stałam oniemiała z otwartą buzią nie wiedząc o co chodzi. Kiwałam głową, wymuszałam uśmiech i udawałam, że całkowicie wiem co się dzieje. 

Najdziwniejsza rzecz, to fakt, że oni znają moje imię. 

Faza trzecia: Wstrząsająca i szokująca. 

Gratulacje.

- Twój blog jest niesamowity! Przeczytałem go w jedną noc! 

- O stara! Ja nie czytam, ale twój blog, to wyjątek.

- Masz mój szacunek! 

Zatrzymałam się na środku korytarza patrząc na to, co dzieje się wokół mnie. Świat oszalał.

Wdech.

I wydech.

To tylko sen.

To musi być sen.